Homilie ks. Romana Bulińskiego - Parafia św. Mikołaja Biskupa w Bydgoszczy-Fordonie

A jak On nas umiłował?

Jezus umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Oddając swoje życie za nas, dał najwyższy dowód miłości. Nie ma bowiem większej miłości, jak oddać swoje życie za przyjaciół swoich (J 15, 13).

Jezus, wzywając uczniów do wzajemnej miłości, pragnął, by oni tak, jak On, potwierdzali ją czynem i  prawdą (1J 3,18). Takie przesłanie przekazał nam Jezus w poprzednią  niedzielę.

W dzisiejszej zaś Ewangelii była mowa o miłości Boga.

Matka rozmawiała z córeczką, Anią, na temat miłości Boga, W trakcie rozmowy dziecko zapytało, jak mogę kochać Boga, skoro nigdy Go nie widziałam?

Kilka dni po tej rozmowie Ania otrzymała paczkę od cioci mieszkającej w Ameryce. Zobaczywszy w paczce wiele wspaniałych rzeczy, zachwycona powiedziała: Mamusiu, ja bardzo kocham ciocię Marysię.

Mama zaś zapytała, jak możesz ją kochać, przecież nigdy nawet jej nie widziałaś? Na to Ania powiedziała, przecież wiem, że ciocia jest, wiem także, że ona mnie kocha. Wszak przysłała mi tyle pięknych rzeczy.

Na to mama powiedziała: Teraz już rozumiesz, że Bóg cię kocha, mimo, że Go nie widzisz. On również daje ci o wiele, wiele więcej  darów, niż kochająca ciocia.

Ciocia z Ameryki, obsypując Anię obfitymi darami, okazała jej wiele serca i dobroci. Życzliwość i dobroć cioci zrodziła w sercu Ani wdzięczność i miłość do niej.  Podobnie jest w relacji człowieka z Bogiem.

Bóg hojnie obdarował człowieka. Dał mu życie, rozum i wolną wolę. Dał również duszę nieśmiertelną. A do tego, posłał Syna swego, na świat, aby go zbawił. Jakby tego było mało, jeszcze zaprosił go do domu Ojca. A, dając mu przykazanie miłości, wskazał, że ono jest najpewniejszą drogą do domu Ojca.

Obfita hojność Boga rodzi w sercu człowieka z zasady wdzięczność i miłość.  Najczęściej zgadzamy się z tym. Mimo to, nie jeden pyta, jak zasadniczo pokazać Bogu, że się Go kocha?

W życiu codziennym mamy wiele możliwość, by okazać miłość drugiemu. Na przykład dziecko, które spotyka się z rodzicami rano, wieczór, we dnie, a nawet w nocy, ma wiele okazji ku temu.

Jezus, co prawda, zapewnił, że zostanie z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata. Jednak od dnia Wniebowstąpienia fizycznie nie ma Go wśród nas. To sprawia, że nie jeden ma problem w okazaniu Bogu miłości.

Dzisiejsza Ewangelia powyższy problem jednak rozwiązuje. Jezus, Syn Boży, mówiąc: Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę (J14, 22), wyraźnie potwierdza, że ten miłuje Boga, kto zachowuje Jego naukę. Czyli, ten, kto żyje zgodnie z Bożymi przykazaniami, dowodzi, że kocha Boga.

Jezus, gdy zakończył mowę o miłości, zwrócił się do uczniów słowami: Pozostawiam wam pokój,  obdarzam was moim pokojem (J 14,27).

Czym jest Chrystusowy pokój?

Pokój to nie tylko brak wojny, brak konfliktów zbrojnych, podziałów, czy wrogości. Pokój to przede wszystkim przeciwieństwo niepokoju, jak i lęku.

Jezus po zmartwychwstaniu pozostał na ziemi 40 dni. W tym czasie, spotykając się z Apostołami i swoimi uczniami, starał się przekonać ich, że rzeczywiście zmartwychwstał, że żyje.

Widział się z nim również w dniu wniebowstąpienia. Wówczas przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: „Słyszeliście o niej ode Mnie – (mówił) - Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym (Dz 1,4-5). Następnie, w ich obecności, wstąpił do nieba.

Apostołowie, zgodnie z Jego poleceniem, wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną... Przybywszy tam, weszli do sali na górze (Dz 1,12-13) i trwali na modlitwie.

Spotkania Apostołów z Jezusem Zmartwychwstałym, jak i obecność przy Jego Wniebowstąpieniu, wzmocniły ich wiarę. Nie na tyle jednak, by z odwagą rozpocząć głoszenie Ewangelii.

Dopiero Duch Święty, obdarzył ich swoją mocą. Dzięki temu stali się de facto Jego świadkami. Wówczas, otworzywszy drzwi Wieczernika, wyszli do mieszkańców Jerozolimy i do zgromadzonych tam pielgrzymów i zaczęli głosić Jezusa Zmartwychwstałego. Zaś Piotr, który niedawno się Go zaparł, przemówił z tak wielką odwagą i mocą, że jednego dnia, przyłączyło się do nich około trzech tysięcy osób.

Zesłanie Ducha Świętego, które dokonało się w Wieczerniku, nie było wydarzeniem jednorazowym. Duch Święty pozostał dalej w Kościele. Dzisiaj również działa w nas. Mówię, działa w nas, bo został nam dany w czasie chrztu, a Jego pełnię otrzymaliśmy w sakramencie bierzmowania.

Katechizm Kościoła Katolickiego mówi: Bierzmowanie udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do obrony wiary, do mężnego jej wyznawania, jak i do życia zgodnego z wyznawaną wiarą. (KKK 2044).

Wszyscy tu obecni, z wyjątkiem dzieci, przyjęli sakrament bierzmowania. A tym samym otrzymali Ducha Świętego. Mimo to niewielu z nas broni swej wiary, mało jest i tych, którzy mężnie ją wyznają, czy tych, którzy żyją według jej zasad.

Dlaczego tak jest? Przecież  Polska to katolicki kraj. Możemy powiedzieć to katolicki olbrzym. Tak, to katolicki olbrzym, ale śpiący. Po prostu, trzeba go obudzić, wyrwać z letargu.

W grudniu 2010 r. w XIV LO we Wrocławiu czworo uczniów, przy wsparciu „Gazety Wyborczej”, zażądało od dyrekcji szkoły zdjęcia krzyży, wiszących w salach lekcyjnych. Zorganizowano debatę, w której wzięli udział przeciwnicy, jak i obrońcy krzyża.

Obrońcy krzyża przed debatą rozdali uczniom wierzącym breloczki, na których z jednej strony był krzyż i napis: Nie wstydzę się Jezusa, a z drugiej słowa Jezusa: Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem (Mt 10,33). W ten sposób chcieli zmobilizować wierzących uczniów do obrony krzyża. Zwycięstwo w debacie, i to niepodważalne, odnieśli obrońcy krzyża.

Powodzenie tej akcji zrodziło pomysł, by w całym kraju zorganizować coś podobnego. I tak w 2011 r. ruszyła Akcja – Nie wstydzę się Jezusa. Głównym elementem tej inicjatywy było rozprowadzanie breloczków, na których, jak już wspomniałem, z jednej strony był krzyż i napis: Nie wstydzę się Jezusa, a z drugiej słowa Jezusa: Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem (Mt 10,33). Breloczki te zostały przekazane tym, którzy zadeklarowali, że będą je oficjalnie nosić.

Moi Drodzy! Weźmy z nich przykład. Nie wstydźmy się Jezusa. Bądźmy dumni, że On jest naszym Panem. Mężnie przyznawajmy się do Niego przed ludźmi, by nie musiał  zaprzeć się nas przed swoim Ojcem.

Apostołowie, w oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego, trwali na modlitwie. Weźmy z nich przykład. Natomiast dzisiaj, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, postanówmy, że codziennie, podczas wieczornej modlitwy, będziemy prosić Ducha Świętego, by dał nam moc do obrony wiary, do mężnego jej wyznawania, ale i do życia zgodnego z wyznawaną wiarą. Ale i postanówmy również czynem potwierdzać swą wiarę.

W Ewangelii dzisiejszej słyszeliśmy, jak Jezus posłał 72 swoich uczniów do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał (Łk 10,1). Chciał, by tam głosili Ewangelię, ale i zapowiadali Jego przybycie. Jezus, wysyłając ich, powiedział: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (Łk 10,2).

Słowa: Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (Łk 10,2), najczęściej odbieramy, jako wezwanie do modlitwy o powołania kapłańskie i zakonne. Modlitwa ta ma zapewnić licznych głosicieli Ewangelii. Uważamy bowiem, że to kapłani są głównie zobowiązani do głoszenia Ewangelii.

W Ewangelii św. Łukasza w rozdziale IX czytamy: Jezus zwołał dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, by głosili królestwo Boże (Łk 9, 1-2). Natomiast w dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się, że Jezus, wysyłając 72 uczniów do miejscowości, do których zamierzał sam przybyć, nakazał im również głosić Ewangelię. Zatem głoszenie Ewangelii jest nie tylko obowiązkiem Apostołów i ich następców, ale i wszystkich Jego uczniów.

Skoro każdy chrześcijanin ma głosić Chrystusa, to warto zastanowić się nad tym, jak w praktyce ma tego dokonać. Kapłani głoszą Ewangelię w kościele, najczęściej na ambonie. Natomiast katolicy świeccy nie mają takich możliwości. Zatem, jak i gdzie mają głosić Chrystusa? Oczywiście, nie można od nich wszystkich wymagać, by porzucili swoje dotychczasowe życia i przywdziali zakonny habit, czy też zostali świeckimi misjonarzami.

Ewangelię można głosić nie tylko słowem, ale i codziennym życiem. Jezus wyraźnie powiedział: Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5,16). Zatem, owocnym sposobem głoszenia Ewangelii jest świadectwo życia.

Na czym ono polega? Świadkiem wary, świadkiem Ewangelii, jest ten, kto żyje zgodnie z jej nakazami. Krótko mówiąc, świadkiem wiary jest ten, kto, tak jak Chrystus, kroczy przez ziemię, dobrze czyniąc, czyli kochając.

Pięknie zilustrował go Jan Paweł II w słowach: Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią mego ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna, niezwykle się pogłębiło. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków.

Po prostu Jan Paweł patrzył na ojca i to mu wystarczyło. Nie potrzebował perswazji, czy zachęt. Dla niego klęczący ojciec, ale i ojciec wymagający od siebie, był najlepszym wzorem.

Ostatnio spotkałem jednego z moich uczniów. Nie widzieliśmy się przeszło dwadzieścia lat. Powspominaliśmy szkolne czasy. Zapytałem również, czy katecheza zostawiła jakiś ślad w jego życiu? Powiedział, było z tym różnie. Gdy poszedłem na studia, mówił, zamieszkałem w akademiku. W krótkim czasie oddaliłem się od Boga i od Kościoła. Sprzyjała temu wolność, którą poczułem po wyprowadzeniu się z domu rodzinnego, ale i przykład obojętnych kolegów i koleżanek.

Główną jednak przyczyną odejścia od wiary byli moi rodzice. Rodzice uważali się za wierzących. Uczestniczyli co prawda prawie w każdej niedzielnej we Mszy św. Przystępowali do spowiedzi wielkanocnej. Przyjmowali także kolędę.

W domu rodzinnym jednak nie było atmosfery chrześcijańskiej. Brakowało w nim miłości, życzliwości, przebaczenia… Bardzo często między rodzicami były „ciche dni”. Nie widziałem również, by rodzice komukolwiek pomagali. Najważniejsze u nich było utrzymanie wysokiego poziomu materialnego w swoim życiu.

Mimo, że rodzice uważali się za wierzących, tego jednak w ich codziennym życiu nie dostrzegłem. Wiara nie miała żadnego wpływu na ich codzienne życie. Jako młody człowiek, widząc jałowość ich wiary, powiedziałem sobie, nie chcę wiary, która nie czyni człowieka lepszym, która jest tylko obrzędowym dodatkiem. W końcu  przestałem praktykować.

Na studiach poznałem dziewczynę. Dzisiaj jest moją żoną. Nie kryła się z tym, że jest głęboko wierzącą osobą. Początkowo przyglądałem się jej z uwagą. Z biegiem czasu zobaczyłem, że jest przywiązana do rodziny, a także, że z wielkim szacunkiem wypowiada się o swoich rodzicach. Dostrzegłem, że chętnie pomaga innym, a nawet udziela się charytatywnie. Było w niej bowiem wiele życzliwości. W czasie narzeczeństwa, nie raz, przekładaliśmy godzinę naszych spotkań, bo kolidowały one z zajęciami w punkcie charytatywnym.

W końcu, po przeszło dwóch latach znajomości, przekonałem się, że tak ukształtowała ją wiara, że Chrystus faktycznie był jej Drogą. Ona bowiem tak, jak Jezus, szła przez ziemię dobrze czyniąc (Dz 10,38). Patrząc na nią, zrozumiałem, że rzeczywiście wiara jest wielką siłą, która potrafi pięknie ukształtować człowieka. Takiego świadectwa nie dali mi rodzice. Dała mi je dziewczyna, która dziś jest moją żoną.

Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało (Łk 10,2). Skoro jest mało robotników, to włączmy się do grona pracujących na polu Ewangelii. Jak to uczynić? Zwyczajnie, stańmy się świadkami wiary, świadkami Ewangelii. Niech świeci światło nasze przed ludźmi, aby, widząc nasze dobre uczynki, szli z nami za Chrystusem.

Ewangelia dzisiejsza pokazała nam Jezusa w Betanii, u przyjaciół, dokładnie u Marii i Marty. Siostry przyjęły Go z radością, każda jednak na swój sposób. Marta uwijała się około rozmaitych posług (Łk 10,39). Zależało jej bowiem na godnym przyjęciu zacnego Gościa. Maria zaś, usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa (Łk 10,39).

Pracowita Marta, widząc zachowanie siostry, powiedziała do Jezusa: Panie, nic Cię to nie obchodzi, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła.(Łk10,40 ).

Nie jeden z nas, gdyby miał ocenić postawę sióstr, pochwaliłby Martę za pracowitość, a Marię skłoniłby do pomocy siostrze.

Jezus zaś powiedział: Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona (Łk 10,41-42). Dlaczego Jezus pochwalił Marię?

Obecność Jezusa w domu sióstr to wyjątkowa okazja do spotkania z Nim, jak i do rozmowy, a przede wszystkim i do wysłuchania Jego nauki. Maria po prostu skorzystała z tej okazji. Jezus pochwalił ją za to. Tym samym dał do zrozumienia, że postawa jej była cenniejsza niż posługa Marty.

Spotkanie Marii i Marty z Jezusem z pewnością umocniło ich wiarę. Potwierdziła to Maria, mówiąc: Mocno wierzę, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat (J 11,27). Słowa te wypowiedziała krótko przed wskrzeszeniem swego brata Łazarza.

Spotkanie Marii i Marty z Jezusem było nie tylko okazją do wzmocnienia ich wiary, ale i napełniło serca sióstr życzliwością i miłością. Maria dała tego dowód, namaszczając drogocennym  olejkiem stopy Jezusami przed Jego śmiercią (J 12,1-8).

Andre Frossard, członek Akademii Francuskiej, deklarujący się jako ateista, po przypadkowej wizycie w kościele, doznał nawrócenia. Po nawróceniu powiedział: Bóg jest, spotkałem Go. Napisał też książkę pod tym samym tytułem.

Każdy z nas może również spotkać Jezusa. Z pewnością spotka Go podczas modlitwy, jak i podczas Mszy św. Co więcej podczas Najświętszej Ofiary może nawet wysłuchać Jego słów, jak i przyjąć Go do swego serca.

Spotkanie Jezusa z Marią, jak i Martą, przemieniło ich życie. Po prostu wzmocniło ich wiarę, jak i napełniło serca miłością. Każda modlitwa, która jest autentycznym spotkaniem z Jezusem, również otwiera serce człowieka i sprawia, że jego ręce otwierają się w geście życzliwości.

By nie być gołosłownym podam kilka przykładów:

Św. Matka Teresa z Kalkuty codziennie rano uczestniczyła we Mszy św., a wieczorem, razem z siostrami, przez godzinę adorowała Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Natomiast w ciągu całego dnia pomagała najbiedniejszym. Modlitwa dla niej nie była ucieczką od świata, ale siłą do działania w konkretnym miejscu świata.

Jej dewizą były słowa: Owocem modlitwy jest wiara, owocem wiary jest miłość, a owocem miłości jest służba.

Św. Benedykt, żyjący w VI wieku, założył zakon benedyktynów, najstarszy katolicki zakon w Polsce. Święty ów, znając życie, wiedział doskonale, że człowiek, który liczy tylko na swoje siły, wiele nie osiągnie. Potrzebna jest mu jeszcze pomocy i wsparcia Boga. Dlatego mottem reguły zakonu uczynił słowa: módl się i pracuj. Dzięki modlitwie praca benedyktynów wydała piękne owoce.

Albert Chmielowski porzucił artystyczną karierę i służył bezdomnym. Taka decyzja zrodziła się w jego sercu podczas modlitwy.

Czy moja modlitwa również rodzi piękne owoce? Czy dzięki niej żyję zgodnie z zasadami wiary? Czy modlitwa sprawia, że kocham bliźniego, jak siebie samego? Czy spotkanie z Jezusem na modlitwie otwiera moje serce, ale i ręce na potrzeby tych, wśród których żyję?

Dlaczego spotkanie z Jezusem otwiera serce człowieka?

Skoro Bóg jest Miłością, to każde spotkanie z Nim, czyli spotkanie z Miłością, zgodnie z zasadą – kto  z kim przestaje, takim się staje – rodzi w sercu chrześcijanina miłość.

Wielu, którzy modlą się, jak i uczestniczą we Mszy św., mimo to dalej ma zamknięte swoje serca.

Dlaczego tak dzieje się?

Nie każde uczestnictwo we Mszy św. jest spotkaniem z Jezusem. Dla wielu to jedynie spełnieniem niedzielnego obowiązku. Są i tacy, dla których obecność na Mszy św. to po prostu nawyk, przyzwyczajenie…

Natomiast modlitwa dla wielu to jedynie recytacja wyuczonych tekstów, a nie rozmową z Bogiem. Brak w niej często ufności, zawierzenia, uwielbienia, czy też podziękowania za otrzymane dobro. Zaś, gdy proszą, wówczas jedynie usiłujemy „przekonać” Boga do swojej woli.

Dzisiaj, jak zwykle w niedzielę, wielu nas przybyło do kościoła. Jednak, nie dla wszystkiej było to spotkaniem z Bogiem. Zatem ci, którzy nie spotkali się z Nim, nie będą mogli powiedzieć: Jezus, Syn Boży jest, spotkałem Go. A skoro nie spotkali się z Nim, to Go również nie zaproszą, by wspierał ich i im błogosławił.

Uczyńmy wszystko, by nasza modlitwa stała się rzeczywiście rozmową z Bogiem. By tak się stało, włóżmy w nią więcej serca, umysłu, woli, ale i w ufności, jak i wiary.

Nie bój się, mała trzódko, spodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo (Łk 12,32). Słowa te Jezus skierował do swoich uczniów. Nazwał ich małą trzódką. Rzeczywiście była to niewielka wspólnota wierzących. Życie jej jednak nie było usłane różami. Byli bowiem prześladowani, jak wielu chrześcijan w pierwszych wiekach.

Jezus zdawał sobie sprawę z ich położenia. Toteż, chcąc zachęcić ich do mężnego trwania we wierze, powiedział: Nie bój się, mała trzódko, spodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo (Łk 12,32). Skoro Ojciec jest gotów dać im Królestwo to znaczy, że obdarza ich życzliwością. Zatem to oświadczenie nie tylko wlewa w serca uczniów radość z daru Królestwa, ale i daje nadzieję wsparcie ze strony Ojca niebieskiego.

Jezus zanim zapowiedział swoim uczniom, że Ojciec da im Królestwo (Łk 12,32), wcześniej zwrócił się do nich, mówiąc: Nie bój się, mała trzódko… (Łk 12,32). Po prostu chciał mobilizował ich do mężnego zdobywania Królestwa.

Słowa Nie bój się najczęściej występują w Ewangelii św. Łukasza.

Anioł Gabriel w dniu Zwiastowania, przybywając do Maryi, również zwrócił się do Niej tymi słowy. Powiedział do Niej również: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś łaskę u Boga, oto poczniesz i porodzisz syna. Maryja, zgodziła się na to. Po swej deklaracji rozpoczęła odważnie pełnić rolę Matki Syna Bożego.

Nie było to łatwe zadanie. Musiała bowiem wykazać się wielką odwagą i męstwem.

Człowiek odważny to niekoniecznie ten, kto  się nie boi. Człowiek odważny to ten, który działa mimo strachu, który po prostu mężnie wypełnia zlecone mu zadanie.

Spójrzmy kolejny raz na Maryję. Po Zwiastowaniu Jej sytuacja nie była łatwa, ani prosta. Po zaślubinach z Józefem, zanim zamieszkali razem, stała się brzemienną za sprawą Duch Świętego. Wówczas to Józef, nie chcąc narazić Jej na zniesławienie, zamierzał Ją potajemnie oddalić.

Poza tym Maryja była członkiem konkretnej społeczności. Trudno było wszystkim tłumaczyć, że spotkała Ją wielka łaska od Boga, że dziecko, które nosi pod sercem, poczęło się za sprawą Ducha Świętego. Zapewne w to, by Jej i tak nie uwierzył.

To jeszcze nie wszystko, Maryja również wiedziała, że w Prawie Mojżesza jest zapisane, że dziewczyna, która w dnu zaślubin nie będzie w stanie dziewiczym, ma być postawiona przed wejściem do domu swego ojca i przez mieszkańców ukamienowana (por. Pwt 22, 20n).

Maryja, mimo wszystko, mężnie pełniła swoją misję. Nie załamała się, gdy zabrakło dla Niej miejsca w gospodzie, ani wtedy, gdy rodziła Syna w grocie pasterskiej, nawet wówczas, gdy razem z Józefem i Synem uciekała przed Herodem do Egiptu.

Trudności w Jej życiu było wiele. Najbardziej dramatycznym momentem był dla Niej jednak czas, który przeżyła pod krzyżem Syna. Wówczas najjaśniej zabłysło Jej męstwo.

Co niedzielę, uczestnicząc we Mszy św., słuchamy Słowa Bożego. Jaką myśl z dzisiejszej liturgii Mszy św. weźmiemy sobie do serca?

Niech to będą słowa Jezusa: Nie bój się, mała trzódko, spodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo (Łk 12,32).

Zatem wejdźmy do Królestwa, stańmy się Jego obywatelami. Stanie się tak, gdy uznamy Jezusa za naszego Pana  i pójdziemy za Nim drogą miłości.

Dzisiaj niestety do dobrego tonu należy krytykować i szydzić z Kościół. Toteż nie wielu przyznaje się do Jezusa. Na szczęście są młodzi, znani ludzie, którzy mają odwagę przyznać się do Niego.

„Komu dedykuje pan swoje skoki?” – zapytała Kamila Stocha, Katarzyna Stoparczyk. Skoczek odpowiedział klarownie. „Nie zastanawiałem się nad tym komu, ale jak bym teraz miał pomyśleć, przede wszystkim Panu Bogu, bo to dzięki Niemu jestem tym kim, jestem, i robię to, co robię” – oświadczył.

Innym razem opowiadał, że zawsze przed zawodami ma w zwyczaju modlić się o bezpieczeństwo nie tylko dla siebie, ale także dla swoich rywali.

Wyznał także, że „codziennie modli się na różańcu w intencji dziecka, które akurat doznaje krzywdy w danym momencie”.

My też wybierzmy Jezusa na swego Pana i Króla. Kroczmy za Nim drogą miłości. Dzięki temu wejdziemy w szeregi Królestwa Bożego. Droga miłości przecież jest najpewniejszą droga do Królestwa. Omiatajmy o tym, że każdy, kto pragnie wejść do królestwa w dniu ostatecznym, powinien już tu, na ziemi, w nim uczestniczyć.

Ze zdziwieniem słuchamy tych słów. Wydają się one sprzeczne z nauczaniem Jezusa. Jezusa przecież wzywał swoich uczniów, by wzajemnie się miłowali, a nawet, by kochali swoich wrogów.  Nazwał również przykazanie miłości największym przykazaniem.

Czyżby Jezus, Piewca miłości, mógł wzywać do nienawiści kogokolwiek?

Rozważając słowa Jezusa, musimy mieć na uwadze to, że zostały one wypowiedziane przed dwoma tysiącami lat, zgodnie z semickim sposobem mówienia. Bowiem, język aramejski, którym mówił Jezus oraz hebrajski, w którym został napisany Stary Testament, należą do języków semickich. A w tych językach najczęściej nie ma stopniowania. Często, zamiast powiedzieć „mniej kocham”, mówi się „nienawidzę”, a „więcej kocham”, mówi się po prostu miłuję.

Na przykład w Starym Testamencie czytamy: Bóg umiłował Jakuba, a Ezawa znienawidził (Mal 1,2-3; por. Rz 9,13). Tymczasem, Bóg nie żywił wrogości do Ezawa, jak sugerowałyby powyższe słowa, tylko bardziej kochał Jakuba. Dlatego dał mu pierwszeństwo, a Ezawa postawił na dalszym miejscu, bo kochał go mniej.

Zgodnie z naszym, współczesnym sposobem myślenia, słowa Jezusa: Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem (Łk 14,26) należy wyrazić tak: Jeśli kto przychodzi do Mnie, a bardziej kocha swego ojca i matkę, żonę i dzieci, braci i siostry, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Tak ujęta wypowiedź Jezusa, w pełni oddaje sens, jak i treść słów Jezusa.

Zatem, uczeń Jezusa ma kochać bardziej Boga, niż kogokolwiek. Po prostu ma zawsze stawiać Go na pierwszym miejscu.

Mama trójki dzieci, przed laty, podczas kolędy, opowiedziała mi o trudnej rozmowie z  najstarszą córką. Córka studiowała w innym mieście. Mama zauważyła, że zaczęła odchodzić od Boga. Przestała chodzić do kościoła, zaczęła żyć w związku bez ślubu. Próbowała z nią rozmawiać, tłumaczyć, ale córka powiedziała jasno: Mamo, jeśli chcesz mieć ze mną kontakt, przestań mówić mi o Bogu.

Na to matka, z bólem serca, ale z ogromną wiarą, powiedziała: Kocham cię, córeczko. Ale nie mogę udawać, że to, co robisz, jest dobre. Jeśli muszę wybierać między tobą a Bogiem – wybieram Boga, bo tylko On może nas na nowo kiedyś ponownie połączyć.

Nie zerwała kontaktu z córką. Modliła się za nią codziennie. Po dwóch latach córka wróciła. Zawiodła się na tym, któremu  bezgranicznie ufała. Wiedziała jednak, że mama kocha ją, że może zawsze do niej wrócić. Wtedy powiedziała: Mamo, gdybyś nie wybrała Boga, nie uratowałabyś mnie.

Oto inna historia. Michał przez długie lata był ministrantem. Należał też do Oazy Młodzieży. Był mocno związany z Kościołem. Na studiach poznał dziewczynę. Pokochał ją. Pewnego dnia dziewczyna powiedziała – zamieszkajmy razem. Przecież kochamy się. Po co czekać do ślubu? Przecież, wszyscy tak robią.

Michał kochał ją bardzo. Wiedział jednak, że, godząc się na jej propozycje, złamie Boże przykazanie, pozbawi Boga pierwszego miejsca w swoim życiu, a także nie będzie mógł przyjmować Komunii św. A w końcu prawdopodobnie oddali się od Kościoła i porzuci wiarę.

Michał w końcu powiedział, jesteś dla mnie tak ważna, że nie chcę cię używać. Chcę cię kochać w pełni – gdy będę gotów na zawsze. Kocham bowiem nie tylko twoje ciało, ale twoje serce, twoje marzenia i godność. Czystość i czekanie to nie „zakaz”, ale wyraz szacunku. Toteż chcę czekać. Prawdziwa miłość nie polega na tym, że dziś jest mi z tobą dobrze, ale że chcę tego dobra dla ciebie zawsze – nawet wtedy, gdy będzie trudno.

Rozstali się. Dziewczyna odeszła. Michał mocno to przeżył. Bywały nawet momenty, że pragnął do niej wrócić. Decyzji jednak nie zmienił.

Po dwóch latach poznał dziewczynę, która dziś jest jego żoną. Połączyło ich nie tylko małżeństwo, ale i wiara w Boga. Po latach Michał powiedział, gdybym wtedy wybrał „łatwą miłość”, nigdy nie doświadczyłbym miłości prawdziwej.

Św. Jan mówi: Bóg jest miłością (1J 4,8). Skoro Bóg jest miłością, to jest również źródłem ludzkiej miłości. Bez Boga człowiek szuka w miłości głównie zaspokojenia swoich potrzeb. Miłość zaś, która jest z Boga, zawsze do Niego prowadzi, ale i zawsze rodzi dobro. Tylko taka miłość jest prawdziwa.

Oczywiście Bóg chce, byśmy kochali rodzinę. Chce również, by młodzi obdarzali się wzajemną miłością. Gdy jednak miłość do rodziny, czy też do wybranej osoby, odciąga od Boga, skłania do łamania przykazania, rodzi grzech, wtedy należy powiedzieć jej „nie”.

Uczeń Jezusa kocha bardziej Boga, niż kogokolwiek. Toteż, Bóg u niego jest zawsze na pierwszym miejscu.

Kto kocha Boga, ten również kocha człowieka. Miłość, która jest z Boga, jest zawsze miłością wierną, czystą i głęboką. Taka miłość nigdy nie traktuje drugiego człowieka przedmiotowo. Zawsze czyni i życzy mu dobrze, ale i mówi o nim dobrze. Po prostu taka miłość jest nieustannym dawaniem.

Na czym polega służba Bogu, a na czym służba mamonie? Chcąc pokazać różnicę między nimi, posłużę się przykładem.