Wieczysta Adoracja Najświętszego Sakramentu - Parafia św. Mikołaja w Bydgoszczy-Fordonie

I. Wprowadzenie duszpasterskie i niektóre przepisy prawne:

1. Nowy podział diecezji w Polsce w 2004 roku i związane z nim nowe granice Diecezji Bydgoskiej wymagają uporządkowania dotychczasowej praktyki duszpasterskiej dotyczącej całodziennych adoracji Najświętszego Sakramentu.

2. W oparciu o nadesłane przez Księży w bieżącym 2004 roku odpowiedzi na ankietę zostaje podany nowy wykaz dni adoracyjnych w poszczególnych miesiącach roku. W nowym porządku uwzględniono wybudowane w ostatnim czasie kościoły, w tym również kościoły filialne znajdujące się na terenie parafii, gdyż odpowiada to zaleceniu posoborowemu, „aby w kościołach, w których stale przechowuje się Najświętszy Sakrament, odbywało się co roku uroczyste wystawienie trwające dłuższy czas, choćby z przerwami, aby wspólnota miejscowa mogła gorliwiej rozważać i adorować tę tajemnicę” (por. Komunia św. i kult Tajemnicy Eucharystii poza Mszą św., nr 62).

3. Jeżeli względy duszpasterskie, zwłaszcza przypadająca uroczystość liturgiczna lub parafialna, albo inna przeszkoda, będą przemawiały za przesunięciem terminu, można tego dokonać, jednak nie na stałe. Przeniesienie adoracji na najbliższy wolny dzień zalecone jest zwłaszcza w Wielkim Tygodniu, Triduum Paschalnym, i w Oktawie Wielkanocnej.

4. Wyznaczone dni całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu, także te poprzedzające Środę Popielcową, powinny być prawdziwymi „Dniami Eucharystycznymi” w parafii. Należy je dobrze przygotować, pamiętając iż „przy takich wystawieniach ma uwydatnić się związek istniejący między kultem Najświętszego Sakramentu a Mszą św.”, wystawienie takie ma ponadto doprowadzić do zjednoczenia z Chrystusem, które „swój szczyt osiąga w Komunii sakramentalnej” (tamże, nr 58). Dlatego też całodzienne wystawienie powinna poprzedzać i kończyć uroczysta Msza św. z homilią i licznym udziałem wiernych przystępujących do Komunii św. Celem wypełnienia tego postulatu udzielam ogólnego zezwolenia na binację Mszy św. wieczornej w te dni, jeżeli zaistnieje taka konieczność z powodu braku wystarczającej liczby kapłanów.

5. Dotychczasowe adoracje nocne, w zależności od roztropnego uznania duszpasterzy i żywej tradycji lokalnej, mogą być utrzymane lub skrócone do kilku godzin wieczornych.

6. Zgodnie z obowiązującymi przepisami ewentualne zmiany w poniższym „Porządku adoracji” wymagają zgody Ordynariusza miejscowego (tamże, nr 62)

Adorować, znaczy czcić Boga z miłością, szacunkiem i dziękczynieniem w miejscu Jego obecności, w Jego wspaniałości i w całym Jego dziele zbawienia. Adoracja jest więc zatem pełnym miłości spotkaniem z naszym Bogiem, Panem, Stwórcą, Zbawicielem i najlepszym Przyjacielem.

Poprzez adorację Jezus dotyka duszy każdego człowieka i działa w samym sercu świata. Będąc uniwersalnym środkiem przeciwko złu, które nęka ludzkość, adoracja jest czerpaniem miłości Bożej z samego jej źródła.

Adoracja nie jest tylko osobistą postawą, nawet jeżeli jest głównie sprawą duchową osoby. To postawa całego Kościoła, który, ponieważ pozostaje zjednoczony z Chrystusem, uwielbia Go i uwielbia Ojca wraz z Nim, adoruje w imieniu całej ludzkości. Adoracja jest czerpaniem łask dla całej ludzkości. Innymi słowy, z duchowych owoców modlitwy przed Najświętszym Sakramentem my wszyscy korzystamy.

Dla Jana Pawła II, którego całe życie przeniknięte było głębokim zjednoczeniem z Bogiem na modlitwie, najważniejsze miejsce zajmowała Eucharystia, a także związana z nią adoracja Najświętszego Sakramentu.

Papież za św. Alfonsem Marią Liguorim uważał, że: „Wśród różnych praktyk pobożnych adoracja Jezusa sakramentalnego jest pierwsza po sakramentach, najbardziej miła Bogu i najbardziej pożyteczna dla nas”. Eucharystia jest nieocenionym skarbem: nie tylko jej sprawowanie, lecz także jej adoracja poza Mszą św. pozwala zaczerpnąć z samego źródła łaski” (Ecclesia de Eucharistia, 25).

Pierwszym owocem adoracji w życiu jest najpierw wzrost nadprzyrodzonej wiary. Aby adorować, trzeba czynić akty wiary. Nie czujemy obecności Pana, nie widzimy Go, mimo to wierzymy, że okrągły kawałek chleba to sam Chrystus. Wzrastając w tym akcie wiary, tzn. w uznaniu tego, kim Bóg jest i co robi, dochodzimy do wiary coraz większej, bardziej oczyszczonej i rozumnej.

Adoracja odkrywa przed nami nowe światło, coraz bardziej wypełnione tajemnicą. Oczyszcza inteligencję, daje większą jasność, nawet w sprawach konkretnego życia, w codziennych problemach, po prostu dlatego, że wszystko upraszcza.

Adoracja prowadzi nas do współczucia i miłości. Adorując stajemy się coraz bardziej podobni do Chrystusa, który przyszedł, by współczuć, wybawiać, uzdrawiać, by uwolnić więźniów, nie możemy nie czynić jak On i dlatego stopniowo wchodzimy we współczucie.

Adoracja wieczysta – nieprzerwana adoracja wystawionego Najświętszego Sakramentu oddawana przez osoby lub wspólnoty religijne w obrębie diecezji.

Zwyczaj adoracji Najświętszego Sakramentu pojawił się w Katedrze Mediolańskiej na początku XVI wieku. Wraz z upływem czasu objął swoim zasięgiem całe miasto Mediolan. Stamtąd adoracja wieczysta została przeniesiona do Rzymu przez Filipa Nereusza w 1548. Została oficjalnie wprowadzona do kościołów rzymskich przez papieża Klemensa VIII. Z upływem czasu w kościołach pojawiły się adoracje który trwały przez cały rok (adoracje wieczyste). Zwyczaj też z Rzymu przeniósł się do Europy – w Polsce wzmianki o pierwszych wieczystych adoracjach datuje się na okres XVIII wieku. Prócz organizowanej w ramach diecezji wieczystej adoracji istnieją wieczysta adoracja odbywa się również w wybranych kaplicach w trybie ciągłym.